«موج اول کرونا = دلار ١٣ تومن ..
وعده غذایی یه عده شد یکى، جرم اولى ها شدن ٨٠ درصد و …
موج دوم کرونا = دلاار ٢٧ تومن
و خم شدن کمر قشر ضعیف.
از چند تا بچه فقط یکى میتونه مدرسه بره براى هزینه هاش، بیمه کرونا رو تقبل نمیکنه، پزشکان و کادر درمانى خسته تر از اونى که بشه تصور کرد، و مردمى که مظلومانه زنده ان .
موج سوم هم میگن شروع شده، و احتمالا دلارى که حتى روى نفس کشیدنمون هم تاثیر داره انگار، تا ۵٠ میره ..
و شروع شنیدن خودکشى ها و خانواده کشى ها و مهاجرت سخت و راضى شدن به کمپ پناهجویى و پذیرش هزار نوع توهین و تحقیر و دلهره ..
البته که خودمون هم بى تقصیر نیستیم، خیلى وقته همدیگه رو دوست نداریم .
من و ما سیاه نما نیستیم آقایون، یک جامعه نگران و بیماریم که درد همه روحمون رو جویده، آره با سختى جنگیدیم و بازم میجنگیم اما با کدون توان ؟ کدوم امید ؟ واقعا نمیشه بهتر از این مدیریت کرد ؟
امثال من که یه سلبریتى میبندین به نافمون و هر جور دلتون میخواد قضاوتمون میکنید، تازه همه هم فکر میکنن ما چه میفهمیم درد چیه و ندارى یعنى چى !!!!
بماند که گاهى همین مردم با مهر، براى قضاوت هاشون راحت ما رو به باد ناسزا و توهین میگیرن و انگار نه انگار کمترین کارى که تونستیم انجام بدیم آروم کردن لحظه هاشون بود، که بازم از دوست رسد نیکوست …
از ما گذشت، به داد مردمى برسین که شرمنده خانواده هاشون، همه دنیا این بیمارى هست اما فقط بیماریه نه اضافه کاریهاش …

لطفا این حبابهاى سکه و دلار و بترکونید که دیگه جونى نمونده براى جون کندن ..

اگر ایران به جز ویران سرا نیست ..
من این ویران سرا را دوست دارم»