«به اسم نیست که، به رسمه، رسم رفاقتمون هم کلی اصیله، از ۱۳۷۴ تا الان
لازم نیست رنگ و لعابش امروزی باشه، یک رنگیش جذابه …
عشق جاری میشه از دل، نه از دکور ( رنگ مو ، فک و چونه و عینک دودی زیر سقف)
به ریش سفیدم کنارتون مینازم، من توی رگ رفقامم، پس رفاقتمون خونیه
نزدیک به سه دهه عشق بازى کردم با بودنتون، میدونستم این روزا رو و البته هنوزم توى مسیریم باهم…»
زنده باشی عمو رضا گل
یه روز با رنگ پیراهنتان شما را شناختم؛
یه روز با صدای دلنشینتان طرفدار شما شدم؛
یه روز با کلام و اعتقادتان توی قلب من و میلیون ها انسان جا پیدا کردید…
حالا و پس از سال ها، ریشتان سفید شده ولی قلبتان هنوز به آبی دریا و بزرگی آسمانست!
آقای صادقی؛
اولین بار از طریق یکی از دوستان دانشگاه با صدای شما آشنا شدم و پس از سال ها هنوز با صدا و کلام و آهنگ های شما به دنیای عاشقانه و پر معنایی می روم و لذت بی انتهایی میبرم. از خدا میخواهم تا سالیان سال شما و خانوادهی محترمتان را در پناه خودش حفظ کند.
یا علی