مثل ﺍﻫﻨﮓ ﺷﺪﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺍﺯ ﯾﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﺮﺩ
ﻧﮕﺎﻡ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﺷﺐ ﺭﻭﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺗﺨﺖ
ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﻤﯿﺮﻡ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﯾﻪ ﺑﻐﻀﯽ ﺗﻮ ﮔﻠﻮﻡ ﻣﻮﻧﺪﻩ
ﯾﻪ ﺷﺐ ﺍﺗﯿﺸﯽ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﻫﻤﻪ ﺍﺷﮑﺎﻣﻮ ﺳﻮﺯﻭﻧﺪﻩ
ﺩﻟﻢ ﺗﺎ ﻟﺐ ﭘُﺮِ ﺣَﺮﻓﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭ، ﻭﺍﺳﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﻫﻮﺍﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﻄﺮ ﮔﻨﺪﻡ ﺯﺍﺭ
ﮐﺎﺵ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺗﺎ ﺩﺳﺘﺎﺕ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﺑﺎﺯ
ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻩ ﺟﺎﯼ ﻗﯿﭽﯽ ﻫﺎ ،ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ
ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ ﺗﻮ ﺫﻫﻨﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ
ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎی ﺑﯽ ﻭﺯﻧﯽ، ﻣﯿﻮﻥِ ﻭﻫﻢُ ﺍﻧﮑﺎﺭﻡ
ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﺠﺎﻡ، ﻣﺴﮑﻦ ﺩﺭﺩﻣﻮ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻧﻪ ﻣﺮﺩﻩ
ﺑﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻦ ﻭﺣﺸﺘﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺭﺍﻩُ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ
ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﻣﻮ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻡ
مثل ﺍﻫﻨﮓ ﺷﺪﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﻣﺤﻮ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ
ﯾﻪ ﭘﯿﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﻣﺸﺐ
ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﻢ ﺑﺎﺯﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﻢ ﺑﺎﺯﻡ
دیدگاهتان را بنویسید